Karp jako gatunek powstał na przełomie trzeciorzędu i czwartorzędu w okolicach Morza Kaspijskiego. Następnie stopniowo obszar jego występowania wzrastał, na wschodzie po Chiny i Japonię, a na zachodzie po Morze Czarne. Obecnie ryba ta  występuje w całej Europie i Azji. Hodowana jest również w Ameryce Północnej, Południowej Afryce i Australii.

Stawy, w których hoduje się karpie to nienaturalne, płytkie zbiorniki z wodą wolno przepływającą z możliwością jej zatrzymania i spuszczenia w dowolnym czasie, w których światło słoneczne dochodzi aż do dna. W zależności od temperatury i jakości wód, budowy oraz hodowanych gatunków ryb stawy dzielimy na: karpiowe, ziemne (najczęściej spotykane w Polsce) oraz pstrągowe, z reguły betonowe i na obszarze Lokalnej Grupy Rybackiej „Opolszczyzna”- znacznie rzadsze (jest taki np. w Poliwodzie).

Gospodarka rybami w stawach powstała w wyniku dążenia człowieka do uniezależnienia swoich potrzeb żywnościowych od przyrody. U naszych przodków   pierwszymi sposobami zdobywania pożywienia obok zbieractwa było łowienie ryb. 

           Przetrzymywanie  ich oraz hodowlę w sztucznych zbiornikach wodnych (głównie karpi i ryb łososiowatych) rozpoczęto kilka tysięcy lat p.n.e. w Chinach i Japonii. W Europie chów ryb w niewielkich stawkach rozpoczęli starożytni Grecy. O rybach i ich hodowli pisał  w IV w. p.n.e. grecki filozof Arystoteles. Jednakże praktykę tę   na większą skalę rozpoczęli starożytni Rzymianie, którzy z myślą o biesiadnych stołach, budowali stawy zasilane wodą z morza lub rzek. Rzymianom znana była także umiejętność dokarmiania ryb, a nawet w późniejszym czasie zaczęli je rozmnażać w warunkach sztucznych. O karpiach w I w. p.n.e. pisał historyk i pisarz rzymski Pliniusz Starszy. Podbici przez Rzymian Galowie i Germanie przejmowali również ich rybackie obyczaje i zakładali na swoich terenach stawy rybne.

Pierwsze wzmianki o hodowli ryb, głównie karpia w stawach w Europie Środkowej pochodzą z Bawarii z X w. oraz Czech i Moraw z XI w. W Polsce karpia hodowano, co najmniej od XII w. Pierwszy dokument, w którym mowa o karpiu pochodzi z 1466 r. i napisany został przez Jana Długosza. Jednymi z pierwszych, którzy zaczęli hodować karpia  byli cystersi, których przyklasztorna gospodarka od samego początku nastawiona była na samowystarczalność.  Z czasem zaczęły też powstawać stawy wiejskie. Początkowo ryby przetrzymywano w stawach bez kontroli gatunkowej i ilościowej, przez co w jednym stawie znajdowały się ryby dorosłe oraz młode. Wskutek tego gospodarka stawowa była prymitywna, a ryby osiągały wielkość konsumpcyjną dopiero po 5-7 latach.

Szybki rozwój hodowli ryb w stawach nastąpił w średniowieczu jako efekt nadmiernego przełowienia rzek i jezior wynikający z dużego zapotrzebowania na ryby w czasie licznych (około 50% dni w roku) i bardzo rygorystycznie przestrzeganych postów. Obowiązek poszczenia sprzyjał rozwojowi hodowli ryb głównie w stawach przyklasztornych. Za utrzymywaniem istniejących już stawów i za budową nowych tego typu obiektów przemawiały wysokie walory odżywcze i rosnące zapotrzebowanie na mięso rybie oraz tradycja konsumpcji karpia w wieczór wigilijny. Od XIII do połowy XVII w. następuje dynamiczny rozwój gospodarki stawowej oraz pojawiają się  prace drukowane z zakresu hodowli ryb. Pierwsza, to dzieło morawskiego biskupa Jana Dubraviusa z Ołomuńca z 1547 r. Pierwszy polski podręcznik o hodowli ryb w stawach  napisał  Strumieński  w 1573 r.

Ta królewska ryba, jak dawniej  nazywano karpia,  jest bardzo pospolita w  wodach całej Europy, w tym i Polski, posiada dwie odmiany dziką i udomowioną. Forma dzika to sazan pochodzący z Dunaju, a forma udomowiona to karp hodowany najczęściej w stawach rybnych oraz obecnie również w naturalnych zbiornikach wodnych. Obie formy różnią się znacznie kształtem ciała i innymi cechami zewnętrznymi. Odmiennie niż  karp  hodowlany sazan ma ciało wydłużone, walcowate i mniej wygrzbiecone. Ma też mniejszą głowę i mniejszy otwór  gębowy. Ponadto całe ciało sazana pokrywa jednolita gruba łuska podobna do rycerskiej zbroi.

Obecnie w Polsce gospodarka rybacka  prowadzona jest głównie w płytkich stawach o powierzchni większej niż 50 ha z grubą warstwą osadów dennych.  Uwarunkowane jest to użytkowaniem przestarzałych typów stawów, warunkami klimatycznymi, wysokimi kosztami ich modernizacji oraz złą jakością wody lub jej niedoborem. Na terenie Polski istnieje wciąż co najmniej kilkanaście tysięcy hektarów nieużytkowanych lub słabo eksploatowanych starych stawów oraz terenów,  które kiedyś były stawami.

Najwięcej kompleksów stawów hodowlanych, w których prowadzi się intensywną gospodarkę rybną znajduje się w południowo-zachodniej Polsce. Efektywność tej gospodarki   uzależniona jest od warunków klimatycznych i sposobugospodarowania. Z dużą produkcją karpia związana jest dbałość o dnostawów, podniesienie ich żyzności i zapewnienie dobrych warunków higienicznych. Jednym z ważnych czynników, cennym również dla zachowania bioróżnorodności flory, jest zapewnienie stawom możliwości całkowitego osuszenia dna. Zapobiega to ich zakwaszeniu oraz zapewnia warunki higieniczne i mineralizację osadów dennych. Uprawa dna przyczynia się do rozkładu nagromadzonych substancji organicznych i zapobiega nadmiernemu zarastaniu stawów.

Karp jest również obiektem połowów wędkarskich. Sazan - karp pełnołuski, silniejszy i bardziej żywotny, dostarcza przy połowach sportowych dużo więcej emocji niż karp hodowlany.